სპექტაკლის პირველი ნაწილი სასტუმროს ბოლოსწინა სართულზე მიმდინარეობს. მაყურებელი დიდი ხნის წინ გაუქმებული სასტუმროს საბჭოთა ინტერიერში აღმოჩნდება, რომლის ფოიედანაც ფანჯრები საღამოს ქალაქს გადაჰყურებს.
ეს ნაწილი წარმოადგენს 5 ქალის სოლო ცეკვას გადაულახავი ტრავმების შესახებ.
ხუთივე მათგანი ერთსა და იმავე ფიზიკურ სივრცეშია მოქცეული, თუმცა მათი ისტორიები ერთმანეთთად დიალოგში არ შედის. ხშირად მეორდება სტრუქტურები, ირეკლება მოძრაობები, მეორდება მოლოდინები, მაგრამ ტკივილი გაუზიარებელი რჩება.
ამ მასკულინურ არქიტექტურაში ქალები მასიურ კოლონებსა და კედლებს ეხეთქებიან, ფანჯრებს აღებენ, ხმაურით ხურავენ. თითქოს რაღაც ან ვიღაც ძვირფასი შეიძლება დაბრუნდეს, მაგრამ ამ სიხარულის მოლოდინი უეცარ კატასტროფად გარდაიქმნება.
საღამოსთვის დამახასიათებელი მელანქოლიური სიმშვიდე ომს გადარჩენილი ადამიანების შფოთვაში იზრდება.
საღამოს სიმღერა სრულდება პურის რიგიდან დაბრუნდებული ქალის ნელი და აუჩქარებელი სვლით დერეფნისკენ.
ფანჯრებში უკვე ღამეა, მაყურებელი იღებს მითითებას, რომ ერთი სართულით ქვემოთ ჩავიდე.
საღამოსთვის დამახასიათებელი მელანქოლიური სიმშვიდე ომს გადარჩენილი ადამიანების შფოთვაში იზრდება.
საღამოს სიმღერა სრულდება პურის რიგიდან დაბრუნდებული ქალის ნელი და აუჩქარებელი სვლით დერეფნისკენ.
ფანჯრებში უკვე ღამეა, მაყურებელი იღებს მითითებას, რომ ერთი სართულით ქვემოთ ჩავიდე.
